Getuigenis Jante
Toen Jante in het zesde middelbaar zat, vertelden haar ouders haar dat ze gingen scheiden.
Jante had dit totaal niet zien aankomen. Het maakte erg veel emoties in haar los. Lees hier hoe Jante met deze situatie is omgegaan.
Wij hadden echt een perfect gezinnetje. Dat lijkt snobistisch van mij om te zeggen, maar toch was het zo.
Ik ben de oudste thuis en ik heb twee jongere zussen met wie ik een erg hechte band heb.
Zeven jaar geleden zijn we als gezin samen op wereldreis geweest. Dan zeiden mensen tegen ons: “Oh, you have such a lovely family!”
Er waren zelden conflicten in ons gezin. Eerlijk waar, ik had nooit gedacht dat mijn ouders zouden scheiden, in mijn hoofd ging dat gewoon niet gebeuren.
Toen ik in het zesde middelbaar zat, merkte ik wel dat er wat meer spanningen dan gebruikelijk waren tussen mijn ouders.
Ach, dat waait wel weer over, dacht ik.
Veel stond ik er ook niet bij stil, want ik ging bijna afstuderen, de eindejaarsreis kwam er aan, ik had net een vriendje en had een druk sociaal en sportief leven.
Na een relatie van 21 jaar met mijn mama, was papa verliefd geworden op iemand anders. Papa wilde niet meer verder met mama, ze gingen scheiden.
Thuis was de sfeer om te rotten. Daarom was ik die periode liever op school dan thuis.
Mijn ouders wilden heel veel met mij en mijn zussen praten maar soms werd ik daar extra verdrietig door.
Het was tenslotte hun schuld dat wij zo verdrietig waren! Daarom praatte ik liever met mijn zussen dan met mijn ouders. Mijn zussen en ik konden elkaar beter troosten.
Om thuis weg te zijn, gingen mijn zussen en ik vaak wandelen.
Ik kon ook heel goed bij mijn vrienden terecht. Mijn vriendje was er echt voor mij. Ik vond het wel lastig, we waren nog maar net samen en dan kreeg hij al meteen heel deze situatie erbij.
Soms, wanneer ik me niet goed voelde, sprong hij in het midden van de nacht op zijn fiets om even langs te komen. Ik wist dat ik op hem kon rekenen.
We zijn altijd opgevoed met het idee dat emoties uiten iets heel goed is. We noemen onszelf soms een ‘weenfamilie’.
Maar in het begin kon ik helemaal niet huilen. Dat was raar en frustrerend, omdat ik normaal erg snel huil.
Ik heb dat nodig als emotionele ontlading wanneer er iets gebeurt dat op me weegt. Het had ook een grote impact op mijn slaap.
Ik voelde dat de spanning uit mijn lichaam moest, maar zonder huilen lukte dit niet en lag ik nachten gespannen wakker.
Ik heb dan een ween-playlist gemaakt, een spotifylijst met een aantal super treurige nummers. Er stonden niet veel liedjes op en vaak luisterde ik dezelfde nummers.
Deze muzieklijst hielp me soms om toch te kunnen huilen, maar niet altijd.
In die periode ben ik ook beginnen schrijven. Gedichtjes, maar ook vaak liedjesteksten, die ik zelden voltooide. Dit deed ik vooral wanneer ik overrompeld werd door emoties.
Het ging me niet om het schrijven van het mooiste gedicht of de beste songtekst. Het proces was belangrijker.
Het hielp me om mijn gevoelens te omschrijven, en het gaf me een gevoel van controle over deze gevoelens. Ik werd niet meer overspoeld.
Na het zesde middelbaar ging ik op kot, en dat heeft me ook enorm geholpen.
Het was soms goed om even echt fysiek weg te zijn van de situatie die het verdriet veroorzaakte.
Mijn familie even ‘afzetten’, dat had ik nodig en dat ging als ik mijn eigen plek had. Ik voelde me dan wel soms schuldig tegenover mijn zussen, omdat zij nog wel thuis waren.
Papa is redelijk snel ergens anders gaan wonen, daar woont hij nu samen met zijn nieuwe vriendin. Toen papa vertrok, zijn we bijna meteen in een week-om-week systeem gestapt.
Mama heeft het heel lang erg moeilijk gehad, ze was kapot van verdriet. Ik weet niet of ze het al helemaal verwerkt heeft.
Mama en papa gaan wel weer redelijk normaal met elkaar om. Ze zien elkaar niet super vaak, maar soms gaan ze samen wandelen.